عشق

 بچه که بودم  میشنیدم اسمش رو فقط با درود میگن.

بزرگتر که شدم خوندم که او مظهر عشق و محبته.

بزرگتر که  شدم باورم شد که اگه او نبود  عشق تجلی نمی کرد و دنیا بوجود نمیامد. حالا او شور دلمه .یادش که میافتم یه چیزی گلویم رو فشار میده. بخصوص توی این روزها که کسانی که نمیشناسنش  باز هم به پیشونیش سنگ میزنن.فقط به دلیل اینکه من نتونستم خودمو رو نشانه او نشان بدم. چونکه  من هر وقت نتونستم حقم رو بگیرم تفنگم و بمبم رو برداشتم.چونکه من........... وچونکه انها نمیتونند غیر از خودشون ببینند وچونکه انها ظالمند و نمیتونند نظر دیگه ای رو تحمل کنند گر چه دم میزنند که دیگران نمیتوانند. حالا چه کار کنم؟ تنهایی که نمیشه.

باید تو بیایی. بیا دیگه .بخاطر همه!