آدم اینجا تنهاست ودر این تنهایی سایه نارونی تا ابدیت باقیست.

باید امشب بروم

دلم گرفته                                                                                                                                                                                                                                                                          

دلم عجیب گرفته است. و هیچ چیز ..... نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف نمیرهاند.

بعضی وقتا آدم دلش همچین میگیره که فکر میکنه دیگه باز نمیشه .هر چقر هم که اطراف رو نگاه میکنی کسی نیست باهاش حرف بزنی که حرفت و بفهمه.شما این وقتا چکار میکنین؟و من باید چکار کنم؟؟؟؟؟  حالا که اینجا تنهام.وقتی به یکی تلفن میزنم باید نشون بدم که خوشحالم مبادا که غصه بخورن.بیچاره این دوستم که اینجاس.گر چه به او هم حرفامو نمیتونم بگم ولی میفهمه که ناراحتم.

اگه میشد یه بار دیگه دنیامونو میساختیم چه خوب بود!

نقض قانون

خیلی مسخره اس که آدم قانونی که خودش گذاشته رو نقض کنه! نه؟ ولی عیب نداره اینم رو بقیه اش.

البته اشتباه نشه من هنوز انگلیسی کار میکنم ولی دیگه اینجا نمینویسم. چون کمکی نکرد نه به خودم و نه دیگران.بگذریم.

سال ۲۰۰۶ شروع شد.جاتون خالی!(نه خیلی) به اصرار من برای تماشای آتش بازی شب ژانویه رفتیم.غوغایی بود.شبیه چهار شنبه سوری خودمون اما وسیعتر.

ودیگه اینکه بیشتر مردم روی پل رودخونه وسط شهر جمع شده بودن و اینقدر فشفشه وترقه و... زده بودند که فضا پر از دود وبوی گوگرد بود.البته مسایل جانبی مثل وجود یک بطری دست هر کس  و رفتارهای مختلف هم بود ما کمی تماشا کردیم واز اینکه آدمها متوجه رفتارشان نبودن کمی ترسیدیم و برگشتیم. ولی خودشان تا حدود ساعت ۲ صدایشان میاومد.

راستی آدما وقتی حواسشون به رفتارشان نیست ترسناک میشن! پس باید بیشتر حواسم رو جمع کنم.